Hello Jumbo!
Door: Tahné en Mahrès
Blijf op de hoogte en volg Mahrès & Tahné
13 Maart 2014 | Ethiopië, Mekele
Hallo foreigners,
Dit is ook hoe wij hier op straat aangesproken (lees: nageschreeuwd) worden, aangezien “white people” niet zo beleefd is. We trekken nog steeds veel bekijks als we onze gezichten in de stad laten zien en hopen dan ook snel ietsjes bruiner te worden, zodat we hopelijk iets minder opvallen. Vooral Mahrès met haar blonde haar valt hier in de smaak. Ethiopische mannen hebben dit nog niet vaak voorbij zien lopen, schijnbaar. Ook vliegen vinden ons erg leuk, zij zijn nog moeilijker van ons af te slaan dan de mannen haha. We beginnen ons hier door wel iets meer Ethiopiërs te voelen, al schijnt de bevolking hier de vliegen minder lastig te vinden. Wie weet went het vanzelf.
We hebben dinsdag het Ayder Hospital bezocht, dit is onze eerste stageplek tijdens dit verblijf. Dit bezoek was zeer indrukwekkend en zorgde dan ook meteen voor de eerste cultuurshock. Bij binnenkomst liepen we regelrecht de wachtkamer voor de spoedeisende hulp binnen, en deze was bom vol. We hebben kennis gemaakt met Dr. Loco, het hoofd van de Health departement van het ziekenhuis en de universiteit. Na wat goede observatie technieken kwamen we er achter waarom Dr. Loco ons toch zo bekend voorkwam, hij lijkt veel op Wil.i.am van de Black Eyed Peas. Toen Mahrès dit iets te hard opmerkte, keek Dr. Loco hier niet echt van op. Dus of hij hoort dit vaker of hij weet niet wie de Black Eyed Peas zijn. Wij gokken op optie 2. Er word hier wel Enrique Iglesias gedraaid, dit is een leuke variatie op alle traditionele Ethiopische muziek die hier op straat te horen is. Daarna hebben we een rondleiding gehad over de verloskamers (hier Labour Ward) en we waren toch wel erg geschokt toen we deze afdeling bekeken. We hadden bij het academische ziekenhuis toch nog iets betere omstandigheden verwacht. We kregen beide de neiging om eerst flink aan te poets te gaan. De mensen hebben ons wel erg vriendelijk ontvangen en ze keken er naar uit dat we donderdag zouden komen voor onze eerste stagedag.
Tahné heeft vanuit Nederland 250 ballon van Jumbo meegekregen. Woensdag hebben wij het eerste Ethiopische jongentje blij gemaakt met een “Hallo Jumbo!” ballon. We zaten traditioneel koffie te drinken met Amanuel (onze chauffeur van het ziekenhuis), toen het jongentje ook binnen kwam lopen. Hij heeft vervolgens trots zijn ballon aan iedereen laten zien en er een half uur mee zitten spelen. Daarna werd zijn vader er gek van en moest de ballon even op de kast liggen haha.
Amanuel hebben we ook dinsdag leren kennen bij onze rondleiding. Hij is de chauffeur van het ziekenhuis en garandeerde ons dat hij ons overal heen zou brengen als we hem zouden bellen. Toen hij ons woensdag ochtend op straat zag lopen, kregen we ons, volgens Tahné, op ons falie (Falie?! Limburgs voor op onze kop). Wij hadden namelijk heldhaftig besloten dat we zelf wel de weg naar het centrum konden vinden door eerst een stuk te lopen en later een Bajaj (tuc tuc) te pakken. Toen Amanuel vroeg of niet met hem mee wilden rijden naar het centrum, kozen we toch maar voor deze veilige optie en moesten we hem beloven dat we hem de volgende keer echt zouden bellen. 3 uur later vond hij ons weer lopend op straat en heeft hij ons de laatste 200 meter naar ons hotel gebracht. We vinden het nog moeilijk om de beleefdheid van de Ethiopianen te accepteren, al vinden zij het vooral vervelend als we dit afwijzen. Onze koffers zelf dragen durven we bijvoorbeeld al niet meer.
We moeten vooral nog erg wennen aan het eten en drinken hier. Omdat we nog in een hotel wonen, hebben we zelf geen fornuis en moeten we dus verplicht uit eten. In Nederland zouden wij dit absoluut geen probleem vinden, alleen hier in Ethiopië kunnen we de menu kaarten niet lezen. We hebben ons al dagen verbaasd dat er nergens vlees of vis te bestellen is, tot Amanuel ons er vandaag aan herinnerde dat het de vasten periode is. Dat word dus nog een maandje rijst met groente en spaghetti zonder gehakt. Wel hebben we woensdag een pizza met friet daarop gegeten. Ondanks dat het er heel vreemd uit zag, smaakte het best lekker. Wat hier vooral veel gedronken wordt is koffie.
Donderdag zijn we begonnen met onze eerste stagedag in het Ayder Hospital. Het was vandaag volgens onze collega’s 04-07-2006. Dit komt omdat Ethiopië een andere jaartelling heeft en elke maand 30 dagen heeft en jaar bevat 13 maanden. Zij vieren dan ook New Year op 11 september.
De eerste stage dag kan samengevat worden in 2 woorden: bizar en indrukwekkend. Toen we om 8 uur binnen kwamen, was er al meteen een bevalling bezig. Omdat we geen idee hadden wat onze taak nou precies is in dit ziekenhuis, besloten we eerst even rustig mee te kijken. Alleen al uit verbazing zijn we ook niet verder gekomen dan alleen kijken. Binnen een half uur was mevrouw, geknipt, de baby met verlostang gehaald en mevrouw weer helemaal gehecht onderweg naar de kraamafdeling. Het tempo ligt dus vrij hoog en samen met ons stonden zo ongeveer 20 co assistenten mee te kijken!! Omdat wij beide nog nooit een bevalling met verlostang hadden gezien, moesten we hier wel eventjes van bijkomen (het zag er niet zo heel prettig uit). Voor de film liefhebbers onder ons: iemand de gelukkige huisvrouw gezien? Nou zo’n soort bevalling dus, maar dan in real life in Afrika. ’s Middags was er nog een bevalling. Bij deze bevalling kwam er nogal veel frustratie boven, aangezien een gewoon normaal lopende bevalling werd bemoeilijkt doordat mevrouw niet goed werd geholpen. Wij hebben ons best gedaan om mevrouw wel te helpen, maar de grootte van de taalbarrière werd vandaag eigenlijk pas echt duidelijk. Dat we de menu kaarten in de restaurants niet konden lezen was de afgelopen dagen nog wel grappig, maar iets heel simpels niet uit kunnen leggen aan deze vrouw was enorm frustrerend. De arts besloot daarom dat het opnieuw tijd was voor de verlostang, maar deze werkte niet en hierdoor was er al veel te veel tijd verloren gegaan en is de baby helaas overleden. Het was vandaag dus een heftige dag, ondanks dat het personeel wel erg vriendelijk is voor ons en het geweldig vinden als we met hun willen eten en thee willen drinken.
We gaan nu slapen en hopen dat we morgen ook veel maar leuke leermomenten mogen meemaken! We proberen nog een paar foto’s voor jullie toe te voegen, zodat jullie ook een beetje mee kunnen kijken.
Liefs sister Sané en sister Mariam (onze nieuwe Ethiopische namen).
Dit is ook hoe wij hier op straat aangesproken (lees: nageschreeuwd) worden, aangezien “white people” niet zo beleefd is. We trekken nog steeds veel bekijks als we onze gezichten in de stad laten zien en hopen dan ook snel ietsjes bruiner te worden, zodat we hopelijk iets minder opvallen. Vooral Mahrès met haar blonde haar valt hier in de smaak. Ethiopische mannen hebben dit nog niet vaak voorbij zien lopen, schijnbaar. Ook vliegen vinden ons erg leuk, zij zijn nog moeilijker van ons af te slaan dan de mannen haha. We beginnen ons hier door wel iets meer Ethiopiërs te voelen, al schijnt de bevolking hier de vliegen minder lastig te vinden. Wie weet went het vanzelf.
We hebben dinsdag het Ayder Hospital bezocht, dit is onze eerste stageplek tijdens dit verblijf. Dit bezoek was zeer indrukwekkend en zorgde dan ook meteen voor de eerste cultuurshock. Bij binnenkomst liepen we regelrecht de wachtkamer voor de spoedeisende hulp binnen, en deze was bom vol. We hebben kennis gemaakt met Dr. Loco, het hoofd van de Health departement van het ziekenhuis en de universiteit. Na wat goede observatie technieken kwamen we er achter waarom Dr. Loco ons toch zo bekend voorkwam, hij lijkt veel op Wil.i.am van de Black Eyed Peas. Toen Mahrès dit iets te hard opmerkte, keek Dr. Loco hier niet echt van op. Dus of hij hoort dit vaker of hij weet niet wie de Black Eyed Peas zijn. Wij gokken op optie 2. Er word hier wel Enrique Iglesias gedraaid, dit is een leuke variatie op alle traditionele Ethiopische muziek die hier op straat te horen is. Daarna hebben we een rondleiding gehad over de verloskamers (hier Labour Ward) en we waren toch wel erg geschokt toen we deze afdeling bekeken. We hadden bij het academische ziekenhuis toch nog iets betere omstandigheden verwacht. We kregen beide de neiging om eerst flink aan te poets te gaan. De mensen hebben ons wel erg vriendelijk ontvangen en ze keken er naar uit dat we donderdag zouden komen voor onze eerste stagedag.
Tahné heeft vanuit Nederland 250 ballon van Jumbo meegekregen. Woensdag hebben wij het eerste Ethiopische jongentje blij gemaakt met een “Hallo Jumbo!” ballon. We zaten traditioneel koffie te drinken met Amanuel (onze chauffeur van het ziekenhuis), toen het jongentje ook binnen kwam lopen. Hij heeft vervolgens trots zijn ballon aan iedereen laten zien en er een half uur mee zitten spelen. Daarna werd zijn vader er gek van en moest de ballon even op de kast liggen haha.
Amanuel hebben we ook dinsdag leren kennen bij onze rondleiding. Hij is de chauffeur van het ziekenhuis en garandeerde ons dat hij ons overal heen zou brengen als we hem zouden bellen. Toen hij ons woensdag ochtend op straat zag lopen, kregen we ons, volgens Tahné, op ons falie (Falie?! Limburgs voor op onze kop). Wij hadden namelijk heldhaftig besloten dat we zelf wel de weg naar het centrum konden vinden door eerst een stuk te lopen en later een Bajaj (tuc tuc) te pakken. Toen Amanuel vroeg of niet met hem mee wilden rijden naar het centrum, kozen we toch maar voor deze veilige optie en moesten we hem beloven dat we hem de volgende keer echt zouden bellen. 3 uur later vond hij ons weer lopend op straat en heeft hij ons de laatste 200 meter naar ons hotel gebracht. We vinden het nog moeilijk om de beleefdheid van de Ethiopianen te accepteren, al vinden zij het vooral vervelend als we dit afwijzen. Onze koffers zelf dragen durven we bijvoorbeeld al niet meer.
We moeten vooral nog erg wennen aan het eten en drinken hier. Omdat we nog in een hotel wonen, hebben we zelf geen fornuis en moeten we dus verplicht uit eten. In Nederland zouden wij dit absoluut geen probleem vinden, alleen hier in Ethiopië kunnen we de menu kaarten niet lezen. We hebben ons al dagen verbaasd dat er nergens vlees of vis te bestellen is, tot Amanuel ons er vandaag aan herinnerde dat het de vasten periode is. Dat word dus nog een maandje rijst met groente en spaghetti zonder gehakt. Wel hebben we woensdag een pizza met friet daarop gegeten. Ondanks dat het er heel vreemd uit zag, smaakte het best lekker. Wat hier vooral veel gedronken wordt is koffie.
Donderdag zijn we begonnen met onze eerste stagedag in het Ayder Hospital. Het was vandaag volgens onze collega’s 04-07-2006. Dit komt omdat Ethiopië een andere jaartelling heeft en elke maand 30 dagen heeft en jaar bevat 13 maanden. Zij vieren dan ook New Year op 11 september.
De eerste stage dag kan samengevat worden in 2 woorden: bizar en indrukwekkend. Toen we om 8 uur binnen kwamen, was er al meteen een bevalling bezig. Omdat we geen idee hadden wat onze taak nou precies is in dit ziekenhuis, besloten we eerst even rustig mee te kijken. Alleen al uit verbazing zijn we ook niet verder gekomen dan alleen kijken. Binnen een half uur was mevrouw, geknipt, de baby met verlostang gehaald en mevrouw weer helemaal gehecht onderweg naar de kraamafdeling. Het tempo ligt dus vrij hoog en samen met ons stonden zo ongeveer 20 co assistenten mee te kijken!! Omdat wij beide nog nooit een bevalling met verlostang hadden gezien, moesten we hier wel eventjes van bijkomen (het zag er niet zo heel prettig uit). Voor de film liefhebbers onder ons: iemand de gelukkige huisvrouw gezien? Nou zo’n soort bevalling dus, maar dan in real life in Afrika. ’s Middags was er nog een bevalling. Bij deze bevalling kwam er nogal veel frustratie boven, aangezien een gewoon normaal lopende bevalling werd bemoeilijkt doordat mevrouw niet goed werd geholpen. Wij hebben ons best gedaan om mevrouw wel te helpen, maar de grootte van de taalbarrière werd vandaag eigenlijk pas echt duidelijk. Dat we de menu kaarten in de restaurants niet konden lezen was de afgelopen dagen nog wel grappig, maar iets heel simpels niet uit kunnen leggen aan deze vrouw was enorm frustrerend. De arts besloot daarom dat het opnieuw tijd was voor de verlostang, maar deze werkte niet en hierdoor was er al veel te veel tijd verloren gegaan en is de baby helaas overleden. Het was vandaag dus een heftige dag, ondanks dat het personeel wel erg vriendelijk is voor ons en het geweldig vinden als we met hun willen eten en thee willen drinken.
We gaan nu slapen en hopen dat we morgen ook veel maar leuke leermomenten mogen meemaken! We proberen nog een paar foto’s voor jullie toe te voegen, zodat jullie ook een beetje mee kunnen kijken.
Liefs sister Sané en sister Mariam (onze nieuwe Ethiopische namen).
-
13 Maart 2014 - 20:37
Marly:
Hoi lieverds,
Wat geweldig hoe jullie dit omschrijven, en wat indrukwekkende bevallingen, het is goed dat jullie dit mee mogen maken, weten we meteen weer hoe verwend dat we hier zijn, het zal ook wel vaak tegen jullie zin zijn en toch moet het zo zijn, maar jullie relativeren dit ook bewonderingswaardig, dit zijn de juiste verloskundigen, dikke kus van één van jullie Mama's -
13 Maart 2014 - 20:44
Paul :
Hoi dames, zo te lezen al meteen met de neus op de feiten gedrukt. Heftig vergeleken met de westerse wereld. Gelukkig zijn jullie meiden, dus er zal genoeg onderling over gepraat worden, en dat is de beste manier om deze dingen te plaatsen, en te verwerken.
En denk niet dat je Amanuel tot last bent om hem iets te vragen, het is zeer zeker een grote eer voor hem om jullie chauffeur te zijn.
En Mahres, laat die blonde lokken niet te veel in de wind wapperen, je maakt ze echt gek hoor.
Leuk dat we zo op de hoogte blijven van jullie belevenissen, en met jullie schrijfstijl kan het later zo in boekvorm worden uitgegeven.
En ook jullie hebben weer wat leesvoer gezien alle leuke reacties. Take care...... -
13 Maart 2014 - 22:06
Tante Marlene:
nou, jullie hebben meteen de vuurdoop gehad op de eerste stagedag, zo te lezen in jullie heerlijk vlot geschreven verslag. overweldigende ervaring, die bevallingen en dan te weten dat het ook anders kan... jullie kunnen vast nog veel goed werk verrichten daar, als de communicatie wat beter gaat verlopen. gelukkig zijn jullie met zijn tweeën, om al deze ervaringen te kunnen delen. of ze nu schrijnend zijn, bizar of lachwekkend.
ik zie uit naar een volgend blog! Best wishes! -
13 Maart 2014 - 23:15
Brigitte Zwoferink :
Hallo lieve meiden, wat een indrukwekkend verhaal en wat een belevenis op jullie eerste stagedag. Je hebt natuurlijk geen idee wat je te wachten staat, je hoort wel vaak verhalen en ziet het op tv, maar nu jullie het met eigen ogen zien, beleef je het echt. Het is niet te vergelijken met hier in Nederland, jullie leren er ontzettend veel van en kunnen de verloskundigen daar zeker goede tips geven, met de vaardigheden die jullie al geleerd hebben. De communicatie is idd moeilijk en lastig, maar zo lenig jullie zijn, moet dat goedkomen met handen en voeten. Wel handig dat jullie een privé chauffeur hebben, en precies zoals Tahne's vader zegt, hij voelt zich vereerd dat hij jullie overal naar toe mag rijden. Hij zal wel extra op jullie passen, twee van die blanke dames in de stad, dat zijn ze niet gewend. Voor jullie alle twee een dikke kus en knuffel van de andere mama xxx -
14 Maart 2014 - 01:38
Gerry Schreur:
Hallo dames, nou jullie hebben wel een hele enerverende eerste dag gehad. Wat zielig dat dat baby'tje is overleden. Ik kan me voorstellen dat het heel frustrerend is dat je elkaar niet goed begrijpen kunt. Jammer.
De pizza met patat zag er best wel lekker uit. Eens een keer wat anders. Je mag blij zijn als de vastentijd voorbij is en je weer vlees kunt kopen.
Laat je maar rijden door jullie chauffeur, je weet maar nooit wat voor gekken er rond lopen.
Nog veel succes en morgen hopelijk een betere dag. -
14 Maart 2014 - 21:59
Gerda:
Hallo leuke meiden;
Wat een verhaal ,Wat hebben jullie alles mooi om schreven
Echt heel erg als je de eerste bevalling mee maakt en de baby overlijd. voor die ouders natuurlijk heel verschrikkelijk
Hier kunnen jullie natuurlijk wel heel veel ervaring op doen en ook het grootte verschil met Nederland ontdekken. Wij hebben het hier zo slecht nog niet.
Wat het eten betreft zal het echt wel even wennen zijn ,maar zo te lezen hebben jullie al een heerlijke pizza gegeten met patat er boven op Wie weet eten wij dat straks hier ook.
Ik hoop dat jullie er een hele mooie stage periode hebben en er ook een beetje kunt genieten van al het mooie daar en er nog heel veel gezonde baby's met de hulp van jullie worden geboren.
Groetjes.
-
16 Maart 2014 - 09:34
Henk Nillesen.:
Hello lady's in Ethiopie.Heb weer heerlijk genoten van jullie verhaal. Ben toch wel een beetje jaloers op jullie om reden dat jullie in dat warme land vertoeven en ik me hier wat erger op die koude wind gisteren die je om de oren suist.Ik wacht weer af wat het volgende verslag me zal laten weten.
Laat het jullie goed gaan.Doeiiiiiiiiii
v -
18 Maart 2014 - 11:30
Loes:
Hee meiden!
Jeetje wat een heftige eerste dag..
Wat een ervaringen en belevenissen bij elkaar zeg!!
Ik vind het geweldig om jullie reisverslagen te lezen, en wens jullie ook heel veel succes de komende tijd!
Veel succes, en veel liefs!
Loesje xx -
18 Maart 2014 - 19:52
Samantha De Laat:
Wat een heftige eerste dag zeg! Wat fijn dat jullie het dan met zijn tweeën meemaken.
Hopelijk krijgen jullie inderdaad ook nog veel leuke en mooie leermomenten! Geniet er van en heel veel succes!
Liefs,
Samantha
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
